Nadrzędnym celem prowadzenia wszelkich oddziaływań edukacyjno-terapeutycznych w odniesieniu do dzieci, z którymi na co dzień pracuję w Przylądku Dobrej Terapii, jest nauczenie ich w miarę samodzielnego funkcjonowania w życiu, planowe i systematyczne uczenie strategii poradzenia sobie z najbardziej podstawowymi aktywnościami, niezależnie od rodziców, czy opiekunów. Aktywności te to na przykład: ubieranie się, spożywanie posiłków, czy spędzanie wolnego czasu.
Osoby rozwijające się prawidłowo, nabywają tych i innych umiejętności w toku swojego rozwoju, poprzez obserwację i naśladownictwo rodziców, starszego rodzeństwa, czy rówieśników. W przypadku osób, których rozwój nie przebiega typowo, czyli tak zwanych osób nie-neurotypowych, zdolność do naśladowania jest w znacznej mierze zaburzona, stąd nie czerpią one nauki poprzez samą obecność i obserwację zachowania innych. W celu objęcia naszych podopiecznych kompleksową terapią oraz edukacją, która prowadziła będzie do wyuczenia ich samodzielnego poruszania się w swojej najbliższej przestrzeni życiowej i konstruktywnego spędzania czasu wolnego, należy korzystać z efektywnych narzędzi pracy, czyli skutecznych technik nauczania.
Dzięki technice, jaką są plany aktywności, dzieci nabywają wiele bardzo potrzebnych umiejętności, takich jak zabawa, inicjowanie interakcji z dorosłymi i dziećmi, współdziałanie z rówieśnikami, czy dokonywanie wyborów. Uczą się samodzielnego wykonywania czynności samoobsługowych, m.in. mycia rąk, ubierania się, spożywania posiłków, oraz odrabiania prac domowych. Następnie opanowują planowanie kolejności realizowania poszczególnych aktywności i same układają swoje dzienne plany. Plany aktywności są modyfikowane w miarę postępów czynionych przez dzieci. Początkowo są bardzo szczegółowe i prezentowane w formie zdjęć, z czasem przypominają postać listy i coraz ogólniejszych zapisów. Technika ta w znaczący sposób może poprawić jakość życia dzieci z całościowymi zaburzeniami rozwoju oraz ich rodzin.
Opracowanie: Joanna Hikert psycholog, terapeuta